اى آنکه بود منزل وما واى تو چشمم
باز آ که نباشد بجز از جاى تو چشمم
در راه تو با ديده حسرت نگرانم
دارد همه دم شوق تماشاى تو چشمم
اى يوسف زهرا که سپيدست چو يعقوب
از حسرت ديدار دلاراى تو چشمم
گر قابل ديدار جمال تو نباشد
اى کاش که افتد به کف پاى تو چشمم
نا چند دهى وعده ديدار به فردا؟
شد…